Op het eerste gezicht lijkt Bruno Guihéneuf zijn eigen identiteit niet makkelijk prijs te geven. In het scala van de beeldende kunst trekt hij immers enkele uiteenlopende registers open. Ruimtelijke sculpturen die morfologisch zeer gediversifieerd zijn, land art en environments als spirituele omgang met het landschap, en de zogenaamde papiers de granit, een uniek grafisch procedé dat de structuur van de steen als een eigen schriftuur toevertrouwt aan het papier. Deze diverse disciplines die Guihéneuf beoefent, lijken totaal onafhankelijk van elkaar te evolueren, maar toch bezitten ze een gemeenschappelijke dimensie en filosofische inkleding. 

Onder de noemer Flux bundelt de kunstenaar hier een aantal sculpturen waarin hij de ruimtelijke ordening aftast en terzelfdertijd de bevestiging levert dat het oeroude steenkappen nog niet van de wereld vervreemd is.  Afgeleid van het Latijnse fluere– wat vloeien of stromen betekent – wordt Flux als begrip vooral aangewend in de wiskunde en de natuurkunde voor het definiëren van de doorstroom of het debiet. Energie, tijd, ruimte en oppervlak zijn hierbij doortastende factoren. Een transpositie naar het oeuvre van Bruno Guihéneuf zegt me dat ook zijn werk deze elementen verenigt en veelal uit universele tegenstellingen is opgebouwd; statisch – dynamisch, hard – broos, kosmisch – aards, licht – donker, massa – openheid, …

In de eenvoudigste vorm ligt precies de grootste veelzijdigheid en complexiteit. Met dit statement van de Roemeense beeldhouwer Constantin Brancusi kan ook het werk van deze Franse kunstenaar benaderd worden. In wezen is Guihéneuf een formalist of structuralist die, door het zich toe-eigenen van bepaalde steensoorten als graniet, marmer, blauwe hardsteen (al dan niet in combinatie met brons, ijzer of hout) en eenvoudige vormen tot een eigengereide sculpturale beeldtaal komt. De manueel gekapte, gezaagde en gebeitelde stenen tonen een samenvloeien van vlakken, lijnen, groeven en punten, die uiteindelijk de expressie vormen van het kunstwerk, zowel in de tweedimensionale bewerking van de oppervlaktehuid als in de driedimensionale impact op de omgeving: een harmonie die tegelijkertijd agressief en teder is, aantrekt of afstand houdt, krachtig en breekbaar is. Naast de mysterieuze expressiviteit bezitten de sculpturen ook een grote dosis verbeeldingskracht. De eenvoudige vormen, de organische grofheid van de textuur, het constructief aspect, het grafische ritme van de lijnvoering en de dialoog tussen diverse materialen roepen allerlei associaties en interpretaties op: dolmen en menhirs uit het vroegere steentijdperk, de verweerde schors van bomen, uitvergrote fragmenten van huidplooien, krabbels, kerven en schrifturen uit oude culturen, geologische segmenten of  grillige zandrillen die door de zee  tussen eb en vloed in het strand worden getekend. 

Voortdurend is Guihéneufs werk de plastische vertaling van een polariteit die zich beweegt tussen de kern van de eigen identiteit, het ik(de mens èn de kunstenaar),  en de grillige flux, het chaotische van alles wat daaromheen bestaat, draait en keert: het zijn, de onvoorspelbare inwerking van levenslijnen en levenskrachten.

​

​

Freddy Huylenbroeck │ curator id+Art Kunstcentrum Hamme.